۵- به کار گیری واحد حرکتی

یه روش افزایش مقدار تنش ماهیچه ای تولیدی، فعالسازی واههدهار حرکتی بیشتره؛ روندی که بکارگیری واحد حرکتی نام داره. شکل ۷-۱۴ نشون میده که واحد حرکتی ۱، اول بکار گرفته میشه و تنش ماهیچه شروع به افزایش میکنه. همونطور که واحد حرکتی ۱ به فعال  بودن ادامه میده (پتانسیل عمل به تولید ادامه میده). واحد حرکتی ۲ به کار گرفته میشه. تنش ماهیچه افزایش پیدا میکنه، چون تنش مشارکتی  واحد های حرکتی بکار گرفته شده، جمع میشه. همونطوری که موتورهای حرکتی ۳، ۴ و ۵ بکار گرفته میشن، تنش ماهیچه بیشتر هم میشه.

وقتی واحد حرکتی به کار گرفته میشه، زمانی که واحد های حرکتی بعدی بکار گرفته میشن، واحد حرکتی اولی فعال باقی میمونه. میزان تنش تولیدی توسط یه ماهیچه افزایش پیدا میکنه همونطوری که تنش مشارکتی هر واحد حرکتی بکار گرفته شده، جمع  میشه.

یه کاهش در تنش ماهیچه، در تسلسل مخالف بکارگیری مجدد واحد حرکتی رخ میده. شکل ۷-۱۴ نشون میده که واحد حرکتی ۵، آخرین واحد حرکتی ای که بکار گرفته شده، اولی خواهد بود که غیرفعال میشه. تنش ماهیچه همونطور که هر واحد حرکتی غیرفعال میشن، کاهش پیدا میکنه و واحد حرکتی ۱، اولین واحد حرکتی بکارگرفته شده، آخرینی خواهد بود که فعال  میمونه.

بکارگیری واحد حرکتی بوسیله CNS استفاده میشه تا تنش رو در همه ماهیچه های اسکلتی افزایش بده. روند بکارگیری تو ماهیچه های مختلف، فرق میکنه. تو بعضی ماهیچه ها، زمانی که ماهیچه به ۵۰ درصد ماکزیمم تنشی که میتونه داشته باشه، رسیده باشه، همه واحدهای حرکتی فعال میشن؛ و تو برخی دیگه از ماهیچه ها، بکارگیری واحد حرکتی ادامه پیدا میکنه تا زمانی که ۸۵ درصد ماکزیمم تنش تولید شده باشه.

اینکه همه واحدهای حرکتی میتونن قبل از از اینکه ماکزیمم تنش تولید شده باشه، فعال بشن، به دومین پروسه مورد استفاده CNS برای کنترل میزان تنش تولیدی می انجامه.

کدبندی نرخ 

کدبندی نرخ، فرکانسیه که پتانسیلهای عمل در اون تولید میشن یا یه واحد حرکتی از قبل بکارگرفته شده رو فعال کنه. همونطور که در بخش قبل برای یه تک واحد حرکتی توضیح داده شد، کدبندی نرخ در ماهیچه اسکلتی از تجمیع تنش تولیدی پتانسیلهای عمل پی در پی سود میبره. 

در شکل ۷-۱۴، کدبندی نرخ در تغییر فرکانس پتانسیل عمل تولیدی برای هر واحد حرکتی ۱ تا ۵ مشهوده. فاصله بین خطهای عمودی نشوندهنده زمان بین تولید یه پتانسیل عمل ه، که برای هر واحد حرکتی ثابت نیست. همونطور که واحدهای حرکتی بیشتری بکارگرفته میشن، زمان به پتانسیلهای عمل تولیدی پی در پی در واحدهای حرکتی بکارگرفته شده، کمتر میشه.

پس تنش بیشتر، حاصل مشارکت هر واحد حرکته، حتا وقتی واحدهای حرکتی بیشتری بکارگرفته بشن. به خاطر کدبندی نرخ، تنش مشارکتی با هر واحد حرکتی بکارگرفته شده میتونه زیاد بشه.

کدبندی نرخ بکارگیری واحد حرکتی رو تکمیل میکنه تا تنش بیشتری رو در همه ماهیچه های اسکتی ایجاد کنه. هر واحد حرکتی یه نرخ ماکزیمم تولید پتانسیلهای عمل داره که بین ۷ تا ۱۵ پتانسیل عمل در ثانیه ست (بله، در ثانیه - CNS و ماهیچه ها خیلی سریع ن).

افزایش تنش نشوندهنده ترکیب بکارگیری واحد حرکتی و کدبندی نرخ ه. به طور ساده، یه واحد حرکتی به کار گرفته میشه. وقتی تنش بیشتری مورد نیاز باشه، واحد حرکتی بکارگرفته شده، مکررا فعال میشه. اگه تنش بیشتری مورد نیاز باشه، واحد حرکتی فعال، مکررا پتانسیلهای عمل بیشتری تولید میکنه (کدبندی نرخ)؛ و واحد حرکتی اضافی فعال میشه (بکارگیری واحد حرکتی). بازم تنش بیشتری لازمه؟ CNS هم از کدبندی نرخ و بکارگیری واحد حرکتی برای تولید تنش مورد نیاز استفاده میکنه.